قراردادهای تجاری و تفکیک آن از قراردادهای مدنی
عقود، در بردارنده توافقات بین افراد می باشد. با گسترش سریع و چشمگیر روابط تجاری و معاملات فی مابین، قراردادهای تجاری رونق یافته اند و ازقراردادهای مدنی متمایز شده اند. در واقع، ماهیت یک قرارداد تجاری است که باعث این تمایز شده و موجب اطلاق واژه تجاری به آنها شده است. این تفکیک، نشأت گرفته از نظام قوانین و حقوق فرانسه است و به آن سیستم دوالیسم یا دو سیستمی می گویند. بنا به این سیستم، قراردادها به دو دسته تجاری و غیر تجاری تقسیم بندی می شوند. قانون تجارت ایران نیز در ماده ۲ قراردادهای تجاری را مشخص نموده است
انواع قرارداد تجاری و بازرگانی
- خرید اموال منقول به نیت فروش یا اجاره آنها چه با تصرف و چه بدون تصرف
- اقدام یا مشارکت در حمل و نقل از طرق آب، خاک و هوا
- فعالیت های دلالی و کمسیون کاری و تصدی فعالیت های ارائه خدمات نظیر بنگاه های املاک یا دفاتر خدماتی
- راه اندازی انواع کارخانه که به منظور نیازهای شخصی فرد تأسیس نشده باشد
- فعالیت های حراجی
- برگزاری نمایشگاه های عمومی
- فعالیت های بانکی و صرافی
- معامله های برواتی که فرد می تواند تاجر یا غیر تاجر باشد
- فعالیت های مربوط به بیمه بحری و غیر بحری
- کشتی سازی، کشتی رانی، معامله های مربوط به کشتی و خرید و فروش آن.
تمام موارد بالا از ماده ۲ قانون تجارت و در اثر سال ها تحقیق و مطالعه بدست آمده است. هر قراردادی که در زمره قراردادهای بالا قرار نگیرد، قرارداد مدنیتلقی می شود
شرایط خاص قابل درج در قرارداد تجاری
در قراردادهای تجاری نیز مانند سایر قراردادها، دو دسته شروط عمومی و خصوصی درج می شود. شروط عمومی که به آن شروط خصوصی نیز می گویند، در قانون تجارت درج شده است و می تواند شامل مراجع ذی صلاح برای رسیدگی به قراردادهای تجاری، فوریت قرارداد و … باشد
اما شرایط خصوصی قابل درج در متن قرارداد تجاری – بازرگانی بسته به نوع و موضوع و شرایط طرفین قرارداد تفاوت می کند. در حالت کلی این شرایط می تواند در برگیرنده ارزش معامله، شرایط پرداخت، شرایط تحویل کالا یا خدمات، ضمانت های اجرایی و … باشد
